در سوگ قتل عام آزادی بیان در بالاترین

و چه زود رنگ میبازد گنجشکک رنگی که جای قناری به ما غالب کرده بودند. قناری بد آهنگی که جز تهمت و فحش و ناسزا و تمسخر لب بار نمی کرد و ما را در حسرت آوازی دلنشین چشم به راه گذاشته بود.

حال که بر قفس طلایی قناری پرده افکندند ناله های کر کننده اش طاقت ما را به مبارزه می طلبد گویی که گوش کردن به نعره های نا زیبایش وظیفه ذاتی ماست انگار کون و مکان در تسخیر اوست و خورشید به دور او میگردد .

در روزگاری که چرخ سرکوب دیکتاتور روح و جان مبارزان را می فرساید در زمانیکه مبارزان راستین راه آزادی در سوگ مادران و عزیزان خود هستند باید شاهد ناله های گوشخراش جمعی باشیم که آزادی بیان را مسخره بازیهای بچه گانه و فحاشی خود کرده اند.

کسانی که تا چندی پیش هر توهین و خزعبلی را جای نقد منصفانه به خورد ملت می دادند و با هوچیگری و تمسخر هموطنان ایرانی را ...س مغز و بیمار و گوسفند خطاب می کردند و ادعای روشنفکری می کردند و به این سبب هر گونه نقد منصفانه دینی را آلوده کینه توزی های ابلهانه خویش می ساختند اکنون در سوگ قتل عام آزادی بیانشان هستند.

آزادی بیانی که ظاهرا نه برای روشنگری و مبارزه با طاغوت که در راه ستیز با مردم دیندار خرج میشود نه دغدغه میهن دارند و نه سوگوار مبارزان دینداری که عزیزان خود را درراه مبارزه با دیکتاتور از دست داده اند که از دیدگاه ایشان همه فاشیست و کودن و گوسفندند و فقط خویش انسان که اگر خوب به خویشتن و اعمالشان نگاه کنند خواهند فهمید که تنها انسان نماهایی کینه ورز بوده اند که تنها هنرشان لجن مال کردن تمام ارکان دموکراسی است.

پ.ن: آزادی بیان فقط آزادی خالص برای بیان هرگونه توهینی نیست و آزادی مسئولیت هم می آورد و هیچگاه انسان وارسته از دموکراسی و آزادی بیان خود برای خصومت های شخصی و لجن مال کردن دیگران استفاده نمی کند.

امیدوارم دوستان عزیزی که همچنان مانند قبل راه درست نقد دین را می رفتند با توانی بیشتر به این کار بپردازند تا دست این سو استفاده کنندگان از مقوله نقد دین و آزادی بیان بسته شود.