۱۳۸۹ مرداد ۲۰, چهارشنبه

روزه میگیرم قربة الی حوری

دیروز سر نهار داشتیم با دوستان در مورد مزایای ماه مبارک رمضان صحبت می کردیم.
دوستی گفت با روزه آدم میره بهشت.
گفتم: میخوای بری بهشت که چکار کنی؟ شراب بخوری؟ تو رودخونه شیر شنا کنی؟ از جویبار عسل بنوشی؟ حوری بهشتی داشته باشی؟
مگه تمام اینها روی زمین نیست؟ مگه اینها نعمت خدا نیستند؟ چرا نعمت خدا را کفر می کنی تا تو دنیای دیگه به همونها برسی؟
مگه جاه طلبی در اسلام حرام نیست؟
مگه کفر نعمت حرام نیست؟
به نظرت این توصیفات بهشت ، آرزوهای جامعه عرب 1400 سال پیش نیست؟ عربستانی که از داشتن این نعمت ها محروم بود؟ و عربی که به زنبارگی معروف است؟
جواب عجیبی داد که مشکل این روزهای ماست: بحث سیاسی خطرناکه!
به راستی که دیانت ما عین سیاست ماست.


پ.ن : ایرانیان 1400 سال پیش هم از همین نعمت ها در اطراف خود داشتند اما طمع زر و زیور بهشت ( و البته حکومت دینی موبدان زرتشتی) قانون شکر نعمت را شکست و از آن روز ایران رو به افول گذاشت.
و تاریخ تکرار می شود باز هم حکومت مستبد دینی و باز هم سو استفاده از واژگان عوامفریب آزادی بیان و برادری و برابری.

هیچ نظری موجود نیست: